"Wat? Ga je influencer worden?" We schrijven mei 2020, en ik heb mijn vriendin Leonie zojuist verteld dat ik een blog wil beginnen. We hangen op gepaste, Corona-proof afstand in het Amsterdamse parkje bij mij om de hoek en hebben net een fles rode wijn ontkurkt.
Ik lach een beetje besmuikt. "Jaja. En dat na mijn veertigste. Maar daar is écht wel een doelgroep voor hoor. Oudere influencers. Leuke, slimme vrouwen waar jij en ik ons in kunnen herkennen. Met stijl. En levenservaring. Niet iedereen voelt zich aangesproken door die jonge chicks en fitgirls op Instagram. Met allemaal dezelfde Afterlight pastel filter."
Ze kijkt me bemoedigend aan, maar lijkt niet echt overtuigd van mijn verhaal.
"Uhm, nouja", ga ik verder. "Ik weet heus wel dat er al duizenden bloggers en vloggers zijn. Honderduizenden. Maar ik denk écht dat ik meerwaarde kan bieden. Een authentiek verhaal heb te vertellen. Tips waar je daadwerkelijk iets aan hebt. Ik heb onwijs veel gereisd. Mensen noemen me ook wel de wandelende Wikipedia voor leuke adresjes. Ben van nature super mindful – aldus kenners – dus daar heb ik ook nog wel wat over te vertellen. Dus ehm, dat."
"Ah, ok. Spannend."
Een drie-jarige peuter met 300.000 volgers op Instagram. Ik vind het doodeng. Een ook een beetje zielig.
Het irriteert me dat ik zo vaag zit te doen en ik schakel over op een ander onderwerp.
Wat een onzin, denk ik later. Wat zit ik mezelf nou te verdedigen?
Ik WIL helemaal geen influencer worden. Van de term alleen al word ik licht chagrijnig.
Zeker na het zien van de docu's 'Born to be an influencer' en 'Mijn dochter de vlogger', over kindfluencers en hun nogal gedreven ouders.
Een drie-jarige peuter met driehonderdduizend volgers op Instagram.
Youtubers van twaalf die bloedserieus de voordelen van linksdraaiende geitenyoghurt staan te promoten – "boooordevol proteïne!"- , zich überbewust van hun like-factor.
Growth-hackers van zeventien.
En hun managers slash ouders maar roepen dat Chardonnay, Lilly-Sophie en Annemijn het zelf écht fantastisch vinden, die engagement met hun audience. Het werkelijk een feest vinden om 24-uur per dag gevolgd te worden door hun fanatiek filmende, fotograferende moeders. "Kijk maar even spontaan in de camera lieverd. En probeer nu nét te doen alsof je het pakketje voor je neus voor de eerste keer unboxed. Kun je ook nog even het merk noemen schatje, maar dan duidelijk ar-ti-cu-leren?"
Ik vind het doodeng. En zelfs een beetje zielig.
Wake up Sylvie, and smell the coffee
Nog zo iets: de niet meer zo jonge, voormalige presentatrices die zich een ongeluk barteren.
Met al hun gesponsorde posts. Hun gefilterde lifestyle. Hashtag wokeuplikethis zus, hashtag lovemylife zo. Serieus, tik-tok? Dat zei je vroeger toch als iemand een beetje van het ganzenbord was afgetippeld? Zo van: die is een beetje tik-tok? Koekoe? Woke up like this, sure. Tuurlijk Sylvie.
Wake up and smell the coffee zou ik zeggen, in plaats van te snuffelen aan je spinaziesmoothie. Word je volgens mij veel relaxter van. En het ruikt een stuk lekkerder.
Op één punt moet ik La Meis echter wel gelijk geven: dat maken van die Instastories is kei-hard werken. De halve wereld viel over haar heen toen ze zich vorig jaar beklaagde over haar luxe 'werk'vakantie naar de Malediven – gratis aangeboden door een grote touroperator, in ruil voor aandacht op haar social media kanalen. Ze moest niet zo zeuren. Maar ik dacht ondertussen: "Meid, ik snap jou wel."
De ingevlogen male influencer rolde met zijn ogen. Ik zag het hem denken. "Amateur."
Ik was vorig jaar korte tijd verantwoordelijk voor het Instastories-gebeuren van één van mijn opdrachtgevers. Gestoord werd ik ervan. Ten eerste filmde ik de eerste paar keer alles vrolijk in standje horizontaal. Met mijn fancy iPhone 7 plus. Een ongelofelijke no go natuurlijk, zo werd mij fijntjes uitgelegd door een échte male influencer die speciaal was ingevlogen voor het project waaraan ik werkte. Rollende ogen. "Amateur." Ik zie het hem nog denken.
Vervolgens was ik een half uur kwijt met het vinden van de juiste gifjes, emoji's, geotags, hashtags, achtergrondmuziekjes. En omdat ik, net als Sylvie, een behoorlijke perfectionist ben, moest het er allemaal perfect kloppend uitzien, wat natuurlijk niet lukte. Daardoor noodgedwongen de lunch skippen, zoals Sylvie overkwam, dat werd me gelukkig bespaard.
Inmiddels plaats ik één keer in de drie maanden een Instastory op mijn persoonlijke account, en laat ik me voorlopig vooral inspireren door de microblogjes van vrienden en leuke merken die ik volg. Hartstikke prima. Alhoewel: voordat mijn brein goed en wel heeft geprocessed wat nou precies de boodschap is van een Instastory en ik de SWIPE OMHOOG knop heb gevonden, is het alweer verdwenen. #OKBoomer.
