Who run the world? Girls! Daarom, en ook omdat het maandag Internationale Vrouwendag is, een blog over vrouwelijk leiderschap, de krabbenmand (ieuw) en iconische dames als Anne Frank, Grace Kelly en Prinses Diana. Plus: een receptje voor lemon & rosemary cake, en een verhaal over de spannendste plottwist sinds The Sixth Sense. Fijn weekend!
Sinds mijn nieuwe job als copywriter voor een bedrijf dat actief is in de HR-wereld, schrijf ik regelmatig over zaken als leiderschapsstijlen. Omdat het aanstaande maandag Internationale Vrouwendag is, besloot ik me te verdiepen in vrouwelijk leiderschap. Een interessant onderwerp dat sinds de Coronacrisis vaak in het nieuws is. Want alhoewel een succesvol pandemiebeleid wat mij betreft niet valt of staat met het gender van de regeringsleider, zie je als je alles op een rijtje zet wel iets opvallends: het zijn vaak vrouwelijke leiders die hun land of organisatie succesvol door een crisis loodsen.
Wanneer je je als vrouw daadkrachtig en dominant opstelt, word je al snel gezien als harde tante. Vraag maar aan Femke Halsema.
Feminiene eigenschappen als zorgzaamheid, goed kunnen organiseren en niet bang zijn fouten toe te geven (lees je mee Hugo de Jonge?): je kunt tegenwoordig geen krant, tijdschrift of blog meer openen of het gaat erover (maar dat kan ook een gevalletje beroepsdeformatie zijn). Zo staat er in de zaterdagbijlage van het Parool sinds een aantal maanden een interviewserie met CEO's (m/v) van succesvolle bedrijven. In bijna elk interview lees ik dat mannelijke CEO's 'vrouwelijke' waarden als verbinding en harmonie hebben leren omarmen. Dat is allemaal prachtig, maar andersom werkt het wat minder. Want vertoon je als vrouwelijk leider daadkrachtig en dominant gedrag, wat soms ook gewoon nodig is, dan word je vaak als harde tante gezien. Doe maar liever niet. Vraag maar aan Femke Halsema.
Daar valt dus nog het één en ander te winnen. Wat ik in ieder geval wel een mooie ontwikkeling vind, is dat autoritair gedrag steeds minder wordt getolereerd, en plaats heeft gemaakt voor authenticiteit.
Lees je mee, minister Bloemschoen?
Zo hoorde ik op NPO Radio1 dat we dit jaar tijdens de verkiezingen eerder neigen te stemmen op de persoon dan op de ideologie waar een partij voor staat. Mijn vader vertelde me deze week bijvoorbeeld dat hij dit jaar, net als bij de vorige verkiezingen, gaat stemmen op Pieter Omtzigt. Waarom? "Omdat hij zijn emoties durft te tonen, ballen heeft en zich als een pitbull vastbeet in de toeslagenaffaire, en het grote onrecht dat daarmee gepaard ging aan de kaak stelde." Geen haantjesgedrag dus, zoals veel andere mannen in de politiek wél vertonen. Nogmaals: lees je mee, minister Bloemschoen?
Haantjesgedrag vs. krabbenmand
Haantjesgedrag. Ook iets wat je bij vrouwelijke leiders niet vaak ziet. Maar om toch even in het dierenrijk te blijven, tijdens mijn onderzoek deze week las ik ook over het krabbenmandeffect: het fenomeen dat vrouwen in de zakenwereld overdreven kritisch op elkaar zijn. We zijn trots wanneer we door keihard te werken aan de top zijn gekomen, en verwachten van andere dames dat zij dit klusje ook zelfstandig klaren. In plaats van elkaar te helpen, leggen we de lat voor onze zusters hoog. Je kunt het vergelijken met krabben in een mand. Daar hoef je geen deksel op te doen. Als er één krab naar boven klimt wordt die namelijk naar beneden gehaald door de andere krabben. Dat doen mannen toch anders. Die helpen elkaar onderling, netwerken samen en doen een goed woordje voor de ander. Dat klinkt toch wat meer als een Winnie-The-Poeh-achtige situatie, in plaats van de klauwen van zeeheks Ursula uit de Kleine Zeemeermin. Kunnen we toch nog wat van elkaar leren. Al ben ik in de gelukkige positie dat dit fenomeen mij persoonlijk nauwelijks bekend voorkomt.
Het gemeenschappelijk doel heeft meer prioriteit dan het ego. Dat weten vrouwen al sinds de oertijd.
Zijn vrouwen nou betere leiders dan mannen? Dat durf ik niet te beweren. Ik houd er niet van mensen in hokjes in te delen en al helemaal niet van stereotyperingen. Toch denk ik dat er wel degelijk verschillen zijn in mannelijke en vrouwelijke leiderschapsvaardigheden, met alle voor- en nadelen die daarbij horen. Daar zijn talloze onderzoeken naar gedaan, en baseer ik bovendien op mijn eigen ervaringen én die van andere vriendinnen die succesvol ondernemer zijn. Conclusie: wij vrouwen zijn nou eenmaal over het algemeen geneigd het gemeenschappelijk belang meer prioriteit te geven dan het ego. Doen we al sinds de oertijd. En daar zijn we verdomd goed in.
1. BOEK VAN DE WEEK
"Ik ben liever een rebel dan een slaaf", stampvoette Emmeline Pankhurst, een jonge vrouw die in het begin van de 20e eeuw ten strijde trok voor het vrouwenkiesrecht. Haar vader schijnt met zijn handen in het haar te hebben verzucht: “Was ze maar een jongetje geweest.” Hij creëerde daarmee onbewust een feministe pur sang. In het boek 50 sterke vrouwen die de wereld veranderden maak je kennis met voorvechters van de emancipatie, vrouwen uit alle rangen en standen die een duidelijk doel voor ogen hadden en vastberaden – maar soms ook onbewust – de weg vrij maakten voor latere generaties. Er komen ook oude bekenden voorbij: iconen als Anne Frank, Grace Kelly en prinses Diana bijvoorbeeld. Prachtig vormgegeven, waanzinnig mooie fotografie en buitengewoon inspirerend. Over verbinders gesproken.
2. PODCAST VAN DE WEEK
Roufaida Aboutaleb is een singer-songwriter en producer uit Rotterdam die al een tijdje bezig is met haar debuutalbum, en in de tussentijd de podcast Grrrls maakt. Daarin hoor je verhalen van vrouwen die op weg naar succes obstakels moesten overwinnen. Voor welke uitdagingen kwamen zij te staan, en welke lessen kunnen wij daaruit leren? De gesprekken gaan over persoonlijke groei, bewustwording, ambitie, en nog meer boeiende thema's.
De naam van deze podcast impliceert misschien luchtig gekeuvel over nagellak, feminisme light en yoga, maar niets is minder waar.
Deze podcast zag ik al een paar keer voorbijkomen in de 'vind je misschien leuk' suggesties in mijn podcast app, maar van de naam kreeg ik lichtelijk de kriebels. Het impliceert gezellig gekeuvel met de meiden over onderwerpen als nagellak, feminisme light en yoga, en alhoewel ik dol ben op van die vrolijke keukentafelgesprekken zoals bij Marc-Marie en Aaf vinden iets, heb je soms behoefte aan wat meer diepgang. In Vink, dé podcastgids van Nederland (ook al zo'n aanrader) kreeg Roufaida echter lovende kritieken, dus heb ik het een kans gegeven. Gelukkig maar: de podcast zit ontzettend goed in elkaar, de interviews worden gelardeerd met haar eigen muziek (die waanzinnig is, dus kom maar door met dat debuutalbum!) en ze neemt jou als luisteraar echt mee in het verhaal. Luister HIER bijvoorbeeld maar eens naar het gesprek met (fun fact!) mijn dorpsgenoot Natacha Harlequin, inmiddels een bekende strafpleiter en graag geziene gast bij talkshows. Oh, en die naam? Die vindt Roufaida achteraf ook niet zo geslaagd, dus heeft ze haar luisteraars gevraagd mee te denken over een nieuwe. Aanrader!