Happy Friday! De week waarin ik me oprecht #blessed voelde dankzij mijn lieve matties die me door de Coronacrisis wisten te slepen, ontroerd raakte door het nalatenschap van Marc de Hond en een recept ontdekte voor gegrilde bloemkool. Ik wens jullie een mooi weekend.
Ik werd deze week geïnterviewd door een bijzonder inspirerende dame: winstcoach Simona van Leeuwen. Ze maakt een podcast en schrijft een blog over vrouwelijke ondernemers die tijdens Corona het roer omgooiden. Er kwamen een aantal bijzondere voorbeelden voorbij: een horeca-onderneemster die in haar kroeg een kringloopwinkel is begonnen, een dame die haar bruidsmodezaak tot een ijssalon heeft omgetoverd, een zangeres die krullenkapster is geworden.
Nobody said it was easy - maar ze deden het toch maar. Met verrassend succesvol resultaat
Ook in mijn eigen kennissenkring zijn er talloze voorbeelden te vinden van mensen die niet bij de pakken neer gingen zitten, maar de tijd namen voor reflectie, hun focus verlegden en actie ondernamen. Vrouwelijke ondernemers die meebewogen met de crisis en slagvaardig aan een plan B begonnen. Die investeerders zochten én vonden voor hun bedrijf, hun organisatiestructuur aanpasten, hun diensten in een andere vorm besloten aan te bieden of aan iets compleets nieuws begonnen – een studie, een andere baan, een mooi project. Noodgedwongen weliswaar, maar vaak met verrassend succesvolle resultaten. Al was dat niet altijd even makkelijk en kostte het soms bloed, zweet, tranen en slapeloze nachten. Nobody said it was easy – maar ze deden het toch maar mooi.
Het roer (een beetje) om
Nu wil ik niet beweren dat ik persé het roer heb omgegooid, wél is ook míjn focus veranderd. En zo zijn er – ik durf het bijna niet te zeggen – dankzij Corona kansen ontstaan die ik met beide handen heb aangegrepen. Kansen die zomaar op mijn pad kwamen: zo werd ik aan het einde van de zomer door een goede vriendin geïntroduceerd bij een software bedrijf, waar ik inmiddels als freelance copywriter werk. Best spannend in het begin, want als ZZP-er richt ik me al tien jaar op wereld van hospitality, events en goede doelen. Wat wist ik in godsnaam van termen als SAAS, Human Capital Management en Cloud Hosting? Het bleek een mooie carrièremove, waarbij ik gelukkig kan varen op mijn ervaring als tekstschrijver, maar ook dagelijks nieuwe dingen leer en toffe collega's heb ontmoet – waar ik weer enorm veel energie van krijg.
Leermomenten, geluksmomenten én een extra zakcentje
Maar ook: kansen die ik zelf creëerde. Zoals mijn persoonlijke post-pandemie Plan B, dat al vrij snel ontstond toen de pleuris uitbrak in maart. Na een week stress, lichte paniek en momenten dat het huilen me nader stond dan het lachen omdat mijn omzet tot 0 werd gereduceerd, en nouja, ook gewoon omdat zo'n pandemie je niet in de kouwe kleren gaat zitten, besloot ik ein-de-lijk te beginnen met bloggen. En zie hier. 22 artikelen verder, zo'n 1000 unieke bezoekers per maand, talloze leuke reacties: The Happy Files staat en dat levert me naast vele leermomenten en een (bescheiden) zakcentje, met name heel veel gelukkige momenten op.
Thanks girls (en pap, Willem en Jiorgos)
Dat had ik niet voor elkaar kunnen boksen als ik maar was blijven doordenderen zoals ik deed qua werk. Als mijn leven niet tot een harde reset was gekomen. En zeker niet zonder mijn grote vangnet aan vrienden en dierbaren die vanaf het eerste moment in me geloofden, me supporten met goed advies, opdrachten naar me doorspeelden, een kaartje stuurden of een Tikkie 'vergaten' te sturen toen het financieel even moeilijk was. Die me inspireerden door hun ongelofelijke doorzettingskracht als ze het zelf moeilijk hadden of mijn tranen droogden als ik het echt even niet zag zitten. Dus: here's to you lieve Kim, Tessa, Stephanie, Judith, Cathelijne, Mireille, Doortje, Channah, Leonie, Willempie, papa en mama, mijn lieve Jiorgos - en iedereen die ik niet allemaal kan noemen hier omdat de lijst eindeloos is. Dan is nu toch het moment aangebroken dat ik zonder schroom de hashtag #blessed kan gebruiken.
1. FEELGOOD TIP VAN DE WEEK
Ik ga al drie jaar tv-loos door het leven. Dat is niet omdat ik een statement wil maken, sommige dingen overkomen me gewoon een beetje, zoals ik ook al een jaar geen vlees meer eet. Niet een heel bewuste keuze, maar iets wat erin is geslopen. Van die ongemerkte dingen die je doen besluiten dat je best zonder kan. Ik vind een biologisch worstje op z'n tijd heerlijk, maar het idee dat er dieren moeten sterven vanwege een plakje rosbief op mijn pistoletje: het staat me steeds meer tegen. Dat ik een enorme dierenvriend als verkering heb, heeft daar natuurlijk wel bij geholpen. Dat ik geen tv meer heb is meer een praktisch dingetje geweest – we zijn in de afgelopen drie jaar zes keer verhuisd, leefden in hotels zelfs, en keer op keer zo'n enorm beeldscherm meetorsen wordt op een gegeven moment gewoon doodvermoeiend. Bovendien erger ik me steeds meer aan de stoorzender die zo'n apparaat aan je muur kan zijn. Zoveel onzin op de buis ook, je zou er hersendood van worden. En natuurlijk is de ervaring anders, maar op je laptop kun je ook prima naar een Netflix-serie kijken.
Blij worden van alledaagse dingen
Ik wil niet beweren dat iedereen nu massaal de tv uit het raam moet gooien of vleesloos door het leven moet gaan, maar mijn tip van de week is wel om wat meer te luisteren naar je zintuigen. Neem de tijd om te genieten van je eten, écht te proeven. Voel de zon op je gezicht, de wind in je haar, het water van de zee tussen je tenen. Snuif de geur van dat verse croissantje op, ervaar hoe sexy dat ene parfum ruikt bij je geliefde. Ontdek hoe lekker geroosterde bloemkool kan smaken in plaats van een gegrilde entrecote. Luister naar jouw favoriete muziek en dans op je blote voeten door de woonkamer. Snap je wat ik bedoel? Bewust je zintuigen gebruiken helpt je om blij te worden van alledaagse dingen die anders ongemerkt langs je heen zouden gaan. Om iets minder gestresst in het leven te staan.
2. IETS LIEFS DOEN DEZE WEEK
Dat ik geen tv heb wil niet zeggen dat ik af en toe op mijn laptop naar programma's als Jinek of Beau kijk. Je wilt tenslotte toch een beetje bijblijven. En zo stuitte ik deze week op een interview dat Beau had met de broers van de onlangs overleden Marc de Hond. Voor zijn dood liet hij zich interviewen door diverse theatermakers, zodat zijn jonge kinderen later een naslagwerk hebben waarmee ze hun vader kunnen zien, horen en – post mortem – leren kennen. Zelf hadden Marc en zijn broers dat niet: hun moeder stierf toen zij nog klein waren en op een cassettebandje en wat foto's na, liet zij slechts een vage herinnering achter. De broers van Marc startten Stichting Komma, die ouders die uitbehandeld zijn helpt om iets blijvends na te laten voor hun kinderen. Ik vind het een prachtig idee, zeker omdat er in mijn omgeving vrienden zijn die veel te jong ongeneeslijk ziek zijn geworden. Ik gun hen, en hun kinderen, dit persoonlijke monument.
