Wandelen door het bos, rode wijn en sushi, een Netflix & Chill-avond poging twee en een griezelige podcast. Dat was onder meer wat er bij mij op het programma stond afgelopen week. Heb een fijn weekend!
Als ik ergens happy-de-peppy van word, dan is het wel van lange boswandelingen in de herfst. Helemaal als dat met een dierbaar iemand is die je lang niet hebt gezien. Zo was ik deze week bij mijn vriendin Maaike op bezoek, die ik ook wel mijn rode heksje noem (want rode lokken tot op haar bevallige billen), en met wie ik al sinds mijn studententijd lief en leed deel. Maaike revalideert momenteel van een zware rugoperatie en dat wandelen is, naast heel fijn, voor haar ook een manier om haar lijf weer aan te laten sterken. De natuur als beste medicijn.
Een beker warme chocolademelk of een glas rode wijn, het smaakt nog lekkerder na een lange wandeling door het bos.
We schopten met onze voeten door de natte bladeren op de grond, maakten selfies op een bospaadje en praatten elkaar bij over hoe het ons de afgelopen maanden was vergaan. Aan gespreksstof hebben we al sinds we samenwoonden in een studentenhuis in Scheveningen geen gebrek, maar de combinatie van wandelen in de natuur en praten geeft zo’n gesprek een extra dimensie. Er mogen stiltes vallen, er is ruimte om je te verwonderen over de kabouterpaddenstoelen in het bos en dankzij de frisse buitenlucht smaakt de warme chocolademelk of het glas rode wijn dat je na afloop drinkt extra lekker.
Dat deden we dan ook na afloop, rode wijn drinken, en wel op de fluwelen, paarse bank in Maaike’s Haagsche poppenhuis. Een hoepeldemonstratie geven in de woonkamer – zoals ze deed toen ik vorig jaar bij haar was – zat er nu even niet in, maar ik mocht wel haar indrukwekkende littekens zien, die gelukkig mooi helen.
De klanken van haar cello rolden vanaf de eerste verdieping van ons studentenhuis de trap af en sijpelden mijn kamer in.
Terwijl zij sushi voor ons bestelde viel mijn oog op de cellokoffer in een hoek van de woonkamer. Als enige in ons studentenhuis studeerde Maaike niet aan de Hogere Hotelschool, maar aan het conservatorium. Mijn gedachten dwaalden af naar de avonden waarop de klanken van haar cello vanaf de eerste verdieping de trap afrolden en mijn kamer op de bel-etage insijpelden. Terwijl zij ingewikkelde muziekstukken van Shostakovich oefende, viel ik na een avond blokken op het vak menuleer in slaap met dat rustgevende geluid. Melancholie. Wat, net als wandelen door het Haagsche bos, zo mooi past bij de herfst.
1. UITSTAPJE VAN DE WEEK
“Ik ga naar Den Haag. Een boswandeling maken”, vertelde ik de jongen van de autoverhuur deze week vrolijk. Hij keek me verbaasd aan. “Een boswandeling? In Den Haag?” Jazeker, dat kan dus wel degelijk. Het Haagse bos is een mooi stadsbos met een lange historie. Zo maakte de Haagse adel hier vroeger rijtochtjes en vermaakte de lokale bevolking zich op de kermis – wat blijkbaar zo vaak uit de hand liep dat dit soort volksfeestjes in de 18e eeuw verboden werden. Tja. Feestjes die uit de hand lopen – daar weten ze wel raad mee in Den Haag.
Maar in het Haagse Bos gaat het er inmiddels een stuk minder wild aan toe. Je hoort weliswaar op sommige plekken in de verte het verkeer op de Utrechtse baan, maar je kunt er rustig wandelen onder de eeuwenoude bomen, langs vijvers en over kronkelende paadjes. Met recht een oase in de stad, naartoe dus als je een dagje Den Haag doet. En dat zeg ik niet alleen omdat de grote broer van mijn beste vriendin Tessa er de boswachter is. #boswachtermark
2. KIJKTIP VAN DE WEEK
Vorige week liep ons knusse Netflix & Chill avondje in de soep, omdat ik in plaats van een spannende sciene fiction een werkelijk tenenkrommende film had uitgekozen over holbewoners, time warps (denk ik?) en een personage dat – god forbid – Furby heette. Een Furby, dat was toch zo’n irritant speelgoedbeestje dat kon praten en geen uitknop had? Weet je, laat ook maar. Tot overmaat van ramp was er geen ijs in huis, hadden we verzuimd om lekkere snackjes in te slaan en waren de waxinelichtjes op. Toch afgekeken natuurlijk, die draak van een film, maar je begrijpt: de romantische sfeer was ver te zoeken.
Met de hoeveelheid ijs die we in huis hadden gehaald kon je een klein land een week lang voeden.
Deze week waagden we een nieuwe poging en dat verliep gelukkig een stuk soepeler. Met een beker pindakaas-pretzel-roomijs van het formaat waar je een klein land mee kunt voeden kropen we in bed om te beginnen met The Last Dance, een docu-serie die al sinds het voorjaar op Netflix staat. Het gaat over Michael Jordan en de Chicago Bulls in het basketbalseizoen van 1997-1998 en zou de ‘beste sportdocumentaire ooit’ zijn. En dat klopt aardig. Niet alleen mijn Griek – die vroeger fanatiek heeft gebasketbald – vond ‘m te gek, ook bij mij waren de "oeehs" en "aaahs" niet van de lucht – en dan zijn we nog maar bij aflevering drie. Michael Jordan is larger than life en de serie is fenomenaal gemaakt. Kijktip van jewelste dus, mocht je ‘m nog niet gezien hebben. Ook als je zoals ik, niet zoveel hebt met sport.
3. PODCAST VAN DE WEEK
Ik weet niet of het een afwijking is, maar ik ben gek op griezelen. Dan heb ik het niet over horrorfilms in de categorie The Exorcist of IT, want ik kan slecht tegen mensen met een hyper-flexibele nek en clowns vind ik eng, helemaal als ze met een kettingzaag aan komen zetten.
Maar spookverhalen bij het kampvuur, de boeken van H.P. Lovecraft en true crime series: om te smullen. Zeker nu het buiten vroeger donker wordt.
Een griezelig verhaal lezen, luisteren of zien is vergelijkbaar met een ritje in de achtbaan. Het geeft een kick.
Die spanning die je ervaart als je een griezelig verhaal hoort, leest of ziet, is vergelijkbaar met een ritje in de achtbaan, zo las ik in een interview met een mediawetenschapper. “Er is een tweestrijd. In je hoofd weet je dat het veilig is, maar je lichaam geeft een gevoel van doodsgevaar af. Daardo