Klaar voor het weekend? Hierbij weer een verse week update! Met deze keer: Famke Louise en de hashtag #ikdoenietmeermee, een beeldschoon resort in Zeeland en hoe je wat meer 'hygge' (op z'n Hollands, gezelligheid) in je huis kunt brengen.
We moeten het toch nog even hebben over de hashtag #ikdoenietmeermee. Of meer specifiek, over influencer/model/zangeres Famke Louise. Ik zat deze week met samengeknepen billen naar haar optreden bij Jinek te kijken, waarin ze met een verontwaardigd pruillipje en al hair flippend een poging deed haar standpunt te verdedigen. Er overviel me een gevoel van irritatie, ongemak, maar ook een beetje medelijden.
Voor wie het gemist heeft: het begon allemaal toen Famke Louise maandag een filmpje deelde op Instagram, waarin ze samen met andere artiesten – zoals onze Nederlandse rocksterren Thomas Berge en Tim Douwsma, die ik nooit uit elkaar kan houden – aangaf niet meer mee te doen aan de Corona-regels die ons worden ‘opgelegd’ door de overheid. Gevolgd door een vrij theatraal, in steenkolenengels aangezet “Free the Piepol” en bovengenoemde hashtag.
Heel Nederland in rep en roer. Sterker nog, niet alleen in ons kikkerlandje maakten we ons druk over deze anarchistische daad, zelfs op de website van The Guardian waren we trending topic.
Kritische vragen, prima. Maar we wonen hier verdorie toch niet in Noord-Korea?
De irritatie kwam bij mij voort uit het feit dat ik het vrij dom vind om je miljoenen jonge volgers deze boodschap mee te geven. Natuurlijk kun je kritische vragen stellen over het beleid. Maar hoe beu we het soms ook zijn: net doen alsof de overheid ons een beetje zit te pesten, alsof Rutte & Co. onze economie willens en wetens naar de knoppen willen helpen? Tja. Daarmee sla je de plank een beetje mis toch? Beschamend ook, die oproep om het volk te bevrijden. We leven hier verdorie niet in Noord-Korea.
Het optreden van Famke Louise bij Eva Jinek was vergelijkbaar met Madonna tijdens het Songfestival. Maar dan iets minder grappig.
Ongemakkelijk vond ik het ook, want kijken naar Famke Louise bij Jinek was als kijken naar een train accident in slow motion. Een beetje zoals het optreden van Madonna tijdens het Songfestival, waarbij ik dacht “dit kan niet waar zijn, laat iemand die vrouw van dat podium trekken”, maar dat had nog iets grappigs. Dit was echt pijnlijk. Met een zichtbaar geïrriteerde Eva Jinek die nog net niet met haar ogen zat te rollen vanwege het warrige betoog van dit meisje.
Gelukkig was daar Diederik Gommers, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Intensive Care, die op een geduldige manier een dialoog probeerde aan te gaan. Hij voelde natuurlijk feilloos aan dat Famke zichzelf volledig belachelijk maakte en nam haar in bescherming. Dat vond ik lief. Vaderlijk. Respectvol. Echt, geef die man een standbeeld.
De gretigheid waarmee we anderen belachelijk willen maken. Zullen we daar gewoon mee stoppen?
Zoals gezegd, ik voelde ook een beetje medelijden. Famke Louise heeft overduidelijk niet het buskruit uitgevonden, toch vind ik het dapper hoe ze keer op keer haar schouders recht lijkt te houden ondanks de bakken ellende (en liters bier) die ze over zich heen gestort krijgt. Ze schijnt zelfs één van de meest gehate vrouwen van Nederland te zijn. Dat vind ik toch vrij ernstig, het kind is 21. Dan doe je soms ontzettend onhandige en onverantwoorde dingen. Uit overmoed, onwetendheid, onzekerheid, wie zal het zeggen. Dat is geen excuus – ook ik was verbijsterd door de stupiditeit van deze actie. Maar de gretigheid waarmee wij Nederlanders iemand soms zó massaal belachelijk willen maken? Ik weet het niet.
Toch wat geleerd
Eind goed al goed, Famke nam haar verantwoordelijkheid, kwam terug op haar woorden en beloofde het volk zich te laten educaten over het virus, sowieso, en over de maatschappij, weet je. En zo hebben we eigenlijk allemaal weer iets geleerd.
1. ADRESJE VAN DE WEEK
Willem – die inmiddels geen introductie meer behoeft – wipte deze week spontaan bij ons langs. Terwijl donkere wolken zich samentrokken boven de stad, zaten we op het balkon te mijmeren, mópperen liever gezegd, over hoezeer we het misten: gezellig eten met vrienden aan lange tafels, elkaar knuffelen, naar feestjes gaan. We kwamen op het plan om komend voorjaar een vakantiehuis te huren en daar met een klein clubje leuke mensen een lang weekend door te brengen. Met muziek, lekker eten, goed gezelschap (en een trampoline vond ik, maar daar kreeg ik weinig respons op).
In het kader van de integratie sleur ik mijn Griekse geliefde mee langs alle provincies. Beetje zoals Willem en Màxima ooit deden. Maar dan in een Fiatje 500.
In het kader van het integratietraject sleur ik mijn groot uitgevallen Griekse geliefde in een iets te klein Fiatje 500 mee langs alle provincies van Nederland (een beetje zoals de tour van Willem-Alexander en Màxima jaren terug, om haar het land te leren kennen – en het land haar). Zo logeerden we vorige herfst in een prachtige watervilla midden in Nationaal Park Oosterschelde, Zeeland.
Die villa, ingericht door de Nederlandse ontwerper Piet Boon – dus niet bepaald het gemiddelde Centerparcs huisje – maakt deel uit van het vorig jaar geopende Oesterdam Resort en lijkt me perfect voor zo’n lang, loom weekend met vrienden. Zeeland is sowieso prachtig. Ik kwam er als kind regelmatig met mijn ouders en riep blijkbaar bij elk weiland dat we na de Heinoordtunnel passeerden: “Paardjes!”. Wat Schouwen-Duiveland bij ons in de familie de bijnaam “Het Paardeneiland” opleverde. In ieder geval, die woeste natuur en weidsheid stal ook het hart van mijn Griek. Tip dus, voor de herfstvakantie, dat Oesterdam.
2. BOEK VAN DE WEEK
Een aantal jaar terug was ik op uitnodiging van mijn goede vriend Toni de Coninck op 24-hour-foodie-tour in Londen. Toni is de hoofdredacteur en oprichter van het Vlaamse online reis- en foodmagazine