De dag die je wist dat zou komen: het is vrijdag, dus tijd voor een kersverse weekupdate. Dit keer: over Paris Hilton, een boek over bijen en een recept voor truffelpasta. Fijn weekend!
Afgelopen week stond voor mij in het kader van ‘onboarding’. Nou denk je misschien: “Goh, wat leuk zeg, was je spontaan aan het cruisen geslagen door het Caribisch gebied?” Het klinkt inderdaad alsof ik met een enorme hutkoffer over een wankele loopplank de Love Boat opstapte, terwijl barman Isaac alvast breed lachend een cocktail voor me stond te shaken. Dat was niet het geval.
Wat er wel gebeurde, is dat ik wegwijs werd gemaakt in de organisatie van het bedrijf waar ik de komende tijd als freelance copywriter aan de slag ga. Onboarding dus.
Ik werd, net als bij de Love Boat, warm welkom geheten door de ‘crew’, las me in en had mijn eerste meetings. Die vonden, zoals dat tegenwoordig gaat, volledig online plaats. Dat heeft zo z’n voordelen, want zodra je door hebt hoe Zoom of Microsoft Teams werkt kun je bij wijze van spreke in je pyjamabroek een intelligent gesprek voeren. Maar het kan ook misgaan.
All aboard! Oh nee.
Stel je even onze thuissituatie voor. Ik zit vanaf mijn werkplek (ook wel bekend als de eettafel) met mijn rug naar de deur van de slaapkamer toe. Dat betekent dus dat de mensen met wie ik op dat moment aan het video conferencen ben, direct zicht hebben op die bewuste slaapkamerdeur, waar ik speciaal vanwege dit soort gelegenheden een grote plant naast heb gezet.
Die deur is op zulke momenten altijd dicht. Uiteraard. Tot afgelopen dinsdag. Mijn geliefde had niet helemaal meegekregen dat ik die ochtend een belangrijke online meeting had.
Drie keer raden dus wie er, slechts gehuld in een handdoekje, mijn twee nieuwe, vrouwelijke collega’s flashte toen hij de deur openzwaaide. De drie langste seconden van mijn leven.
Dus ja, ik denk wel dat mijn onboarding traject goed is verlopen.
Gelukkig kan het nog erger. De Spaanse schone hieronder wiens vriend vrolijk naar binnen wandelt terwijl zij aan het vergaderen is met collega's: zo zag het er bij ons ongeveer ook uit (inclusief het ga-weg-ga-weg-gebaar). De manager die zichzelf per ongeluk in een aardappel had getransformeerd, niet meer wist hoe ze die functie moest uitzetten en vervolgens de hele vergadering in die hoedanigheid te zien was: onbetaalbaar. Je ziet het hier allemaal terug.
1. GUILTY PLEASURE VAN DE WEEK
Afgelopen woensdagavond voltrok zich iets wonderlijks bij ons thuis op de bank. Ik ontdekte namelijk dat Paris Hilton géén tergend dom blondje is, niet het leeghoofd dat nog nooit een afwasborstel heeft vastgehouden, niet het verveelde rijkeluismeisje dat expres een sextape liet uitlekken. Integendeel.
Na het zien van de documentaire This Is Paris – hier te bekijken op Youtube – kun je niet anders dan concluderen dat deze bekende Hilton-telg een aardig intelligente vrouw is die nog steeds worstelt met de heftige gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens haar puberteit. Natuurlijk zijn er beelden te zien van haar leven als society girl die kirrend de wereld rondvliegt. Van haar inloopkasten met honderden peperdure pumps, juwelen en designer jurken waarvan ze slechts een fractie heeft gedragen.
Paris Hilton die kirrend als een Teletubby de wereld rondvliegt in haar designer outfits, het draagt zeker bij aan een hoog guilty pleasure gehalte. Maar deze documentaire vertelt ook een ander verhaal.
Die beelden verhogen het guilty pleasure gehalte van de documentaire, dat is zeker, maar dat is slechts één kant. In de kern draait deze documentaire over diepe jeugdtrauma’s en de verstrekkende gevolgen daarvan. En dat gaat verder dan het zoveelste poor little rich girl verhaal. Je kunt van haar vinden wat je wilt, maar laten we wel wezen, ze heeft zichzelf neergezet als een succesvol merk en daar had haar conservatieve familie niet zoveel mee te maken.
En dat irritante stemmetje dat om de haverklap “Yazzzzz” en “This is hot” piept, als een soort Teletubby on speed? Het zal je misschien niet verbazen, maar dat is dus niet haar echte stem.
Wie er dan wel schuilt achter die façade? Ik zou zeggen: bekijk de documentaire. Eigenlijk helemaal niet zo’n guilty pleasure als je zou verwachten.