Het is weer vrijdag! Deze week: waar was jij op 9/11, een podcast over een mysterieuze verdwijning en waarom De Mol België nog beter is dan de Nederlandse versie.
Ik besefte het pas toen ik vanmiddag dit stukje begon te tikken, maar vandaag is het precies 19 jaar geleden dat 9/11 plaatsvond. Het is misschien niet het meest gezellige onderwerp om het weekend mee in te luiden, maar ik moest steeds aan die ene vraag denken.
Waar was jij die dag?
Mijn ik-weet-nog-precies-waar-ik-was-anekdote is er eentje uit de categorie ‘ja hoor, heeft zij weer.’ Ik had mezelf die ochtend namelijk buitengesloten van het appartement waar ik destijds woonde. Iets met een slaperig hoofd, verfblikken op de gang zetten, een tochtvlaag en bàm, een deur die achter me in het slot viel. Stond ik daar in mijn satijnen nachtjaponnetje in het trappenhuis.
De stress sloeg toe. Wat nou als ik pas na drie dagen gevonden zou worden, compleet uitgehongerd in mijn satijnen nachtjaponnetje?
Gelukkig had het appartement een berging op zolder, die ik had ingericht als kantoor. Daar heb ik vervolgens de rest van de dag gezeten, met een blikje lauwe cassis om van te drinken en een onheilspellend stinkend elektrisch kacheltje om me warm te houden. De stress nam met het uur toe. Niet alleen omdat ik vreesde voor een koolmonoxidevergiftiging en dat ik pas na drie dagen uitgehongerd teruggevonden zou worden, ook omdat ik die avond om 7 uur opgehaald zou worden voor een bruiloft. Er was hulp nodig, en wel nu.
Mijn enige communicatiemiddel was de voor die tijd ultramoderne iMac G3 (voor de geeks onder ons: die met die kleurtjes, weet je nog?) want natuurlijk had ik mijn telefoon in mijn appartement laten liggen, as you do wanneer je jezelf buitensluit. Ik stuurde een noodkreet uit per email, maar in 2001 waren we met z’n allen beduidend minder online. De enige die ik te pakken kreeg was mijn beste vriend Willem. Die had de beste bedoelingen om me te komen redden, maar wat de zaak enigszins bemoeilijkte: hij woonde op dat moment in Barcelona.
Terwijl we over en weer zaten te mailen over een ontsnappingsplan, ontving ik rond tien over drie een email van mijn vriendin Stephanie. Zet NU het nieuws aan: er is een vliegtuigongeluk gebeurd in New York. Al snel bleek: dat ongeluk was geen ongeluk, en de rest is geschiedenis.
1. BOEK VAN DE WEEK
Ik wilde eigenlijk een ander boek noemen, maar nu we het toch over 9/11 hebben: één van de indrukwekkendste romans waarin 9/11 een rol speelt is Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. Het gaat over een autistisch jongetje dat zijn vader tijdens de aanslagen op het WTC is verloren. Hij is ervan overtuigd dat zijn vader een bericht voor hem heeft achterlaten, ergens in New York. Als hij na de begrafenis een mysterieuze sleutel vindt begint zijn zwerftocht door de stad, op zoek naar het bijpassende slot. Uiteindelijk leert hij niet alleen meer over zijn vader, maar ook over hoe de wereld in elkaar zit. Mooi.
2. RECEPT VAN DE WEEK
Zoals er een moment is wanneer het buiten ineens naar zomer ruikt, zo weet je het ook meteen als die zomer weer voorbij is. Het overkwam mij deze week toen ik op mijn balkon zat met een kopje koffie. De geur van herfst zou ik het nog niet willen noemen, maar er hangt verandering in de lucht.
Het licht is zachter, het ruikt buiten anders, bomen beginnen te verkleuren. Er hangt iets in de lucht. De herfst is in aantocht.
De enorme kastanjeboom in de tuin van onze onderburen begint te verkleuren, het licht is zachter en toen ik deze week ‘s avonds over de gracht liep, rook ik de geur van een open haard en iets wat me aan poffertjes deed denken. Ik verheug me op de herfst, oktober is één van mijn lievelingsmaanden. Maar eerst nog even genieten van een paar warme nazomerdagen.
Een uitstekend moment om een grote kan appelsangria te maken. Daarvoor mix je een fles rode wijn met appelcider, een scheutje cognac, sinaasappel- en citroensap, fijngesneden appel, suiker en kaneelstokjes. IJsblokjes erbij en aftoppen met ginger ale. Het volledige recept kun je hier terugvinden op de website van Hostess with the Mostess. Graag gedaan.
3. KIJKTIP VAN DE WEEK
Even met de billen bloot: ik ben een Molloot. Dat komt zo. In 2009 speelde Wie is de Mol zich af in Jordanië. Ik werkte in die tijd bij het PR-kantoor dat de Jordan Tourism Board vertegenwoordigde en was intensief betrokken bij de productie van het programma. Tickets en hotels regelen voor de deelnemers en crew, meedenken over locaties en spellen, samenwerken met een superleuk team – het was geweldig. Doodeng natuurlijk dat we op straffe van een flink geldbedrag maandenlang onze mond niet voorbij mochten praten, maar dat maakte het extra spannend. Ik kijk er nog steeds op terug als één van de tofste dingen die ik ooit heb meegemaakt in mijn carrière.
Vanaf dat moment ben ik dus fan van Wie is de Mol en ook al viel het laatste seizoen een beetje tegen, ik zat in mijn handen te klappen van enthousiasme toen de jubilieumeditie afgelopen zaterdag begon. Wat een waanzinnige bestemming dit keer, Toscane! En die kandidaten, ik vind ze stuk voor stuk subliem gekozen. De opdrachten, eindelijk weer een beetje begrijpelijk. Kortom: kijken.
Levend begraven worden, aangeschoten een museum beroven: de opdrachten bij De Mol België zijn dan weer spannend, dan weer hilarisch.
Bang voor afkickverschijnselen als het straks weer voorbij is? I’ve got you covered. De Mol België is zo mogelijk nog beter dan de Nederlandse variant. Met hele sterke opdrachten, die afwisselend hilarisch dan wel bloedspannend zijn. Zo moeten de kandidaten een keer aangeschoten een museum beroven, en in een andere aflevering worden ze levend begraven. Brrr.