Als ik zo terugkijk op de afgelopen week, was het een lieve week. Een week met dierbare momenten dankzij geliefden, maar ook met totale vreemdelingen. Het doet me beseffen dat we eigenlijk best deugen, zo met z'n allen. Dus: deze week een shout-out naar de mensen die de slingers ophangen, zonnen aansteken en confetti strooien op een grauwe stoep. Die lente maken en ons verwarmen met hun lach. Die mensen moeten er zijn. Toon Hermans was zo gek nog niet.
Toen ik deze week ietwat vermoeid naar huis wandelde na een paar dagen bij mijn ouders doorgebracht te hebben, werd ik op straat aangesproken door een schattig, licht nerveus stelletje. Nouja, stelletje, misschien waren het broer en zus of besties – daar wil ik vanaf zijn – maar ze straalden, zagen er fleurig uit en roken ook nog eens heel lekker. Of ze me wat mochten vragen. Ik rukte mijn oordopjes uit en stond al klaar hen de weg naar station Sloterdijk te wijzen, dan wel uit te leggen dat ik geen swinger ben. Maar de vraag was of ik een bosje tulpen in ontvangst wilde nemen. Gewoon, zomaar.
Ik liep naar huis, de bos tulpen stevig tegen mijn borst gedrukt, en had een smile van oor tot oor.
We raakten aan de praat en ze vertelden dat ze de wereld wat liever wilden maken door 'random acts of kindness' uit te delen. Ze waren net begonnen en ik was, bij gebrek aan een beter woord, hun eerste slachtoffer. Ik stamelde wat in de camera – check @bekindsquad op Instagram voor mijn reactie – en vervolgde mijn weg, de bos tulpen stevig tegen mijn borst gedrukt. Met een smile van oor tot oor.
Deel eens een caffè sospeso uit
Ik schijn het aan te trekken, dit soort acties. Een paar jaar terug ontving ik bij mijn lokale koffiebarretje een caffè sospeso, oftewel een uitgestelde koffie. Ik moest het even googelen, maar het schijnt een traditie te zijn die afkomstig is uit Napels. Een klant bestelt twee kopjes koffie, maar ontvangt er slechts één. De tweede is bestemd voor een volgende klant, die misschien wat minder gefortuneerd is. Het is een uiting van voorspoed en vrijgevigheid, altruïsme zo je wil. Nou ben ik gelukkig in de positie dat ik mijn latte macchiato prima zelf kan betalen, maar ik werd er wel ontzettend blij van. Het zette me ook aan het denken: zou het niet mooi zijn om straks als de cafeetjes weer open zijn, wat vaker uitgestelde koffietjes, of desnoods een stuk carrot cake te kopen voor een ander? Het zou een prachtig signaal zijn dat mensen ondanks alle ellende die ze misschien zelf meemaken, ook gewoon nog om anderen geven.
Je kent me niet, maar ik ben Sylvia en ik wil je veel kracht en positieve energie wensen.
Het zit denk ik in de familie. Afgelopen Kerst vertelde mijn vader me een bijzonder verhaal. Hij stond in Delft op de stoep te wachten in de rij voor de bakker. Er kwam een vrouwtje aanscheuren op een scootmobiel, dat ze vervolgens met piepende banden tot stilstand bracht, pal voor zijn neus. Ze overhandigde hem een kaartje, gaf hem een schuchtere knipoog en reed weer verder. Op de kaart stond het volgende te lezen. "Hoi lieverd. Je kent me niet, maar ik ben Sylvia en ik wil je veel kracht, positieve energie en gezegende Kerstdagen wensen. Veel liefs en een warme knuffel. PS: Ik hou van jou."
Lieve Sylvia, ik weet niet of je een verwarde vrouw was of een engel, maar met terugwerkende kracht sloeg je de spijker op z'n kop. Mijn vader wist op dat moment nog niet dat die positieve energie en kracht een paar maanden later meer dan welkom zouden zijn. Ik ken je niet, maar daar wil ik je voor bedanken. Mensen zoals jij maken de wereld een stukje mooier.
1. IETS LIEFS DOEN DEZE WEEK
We gaan terug naar de zomer van 2015. Ik was op het legendarische Magneetfestival – zo jammer dat dat niet meer bestaat, maargoed, festivals lijken sowieso een fenomeen uit een ander tijdperk – en werd door een stel vrolijke meiden richting wat lange picknicktafels gesleurd. Of ik mee wilde doen aan een experiment. Samen met een paar vrienden uit mijn gezelschap en een stuk of vijftien andere feestgangers nam ik plaats. Het experiment ging als volgt: je komt tegenover iemand te zitten die je niet kent. Gedurende drie minuten (best lang, kan ik verklappen) overlaad je die complete vreemdeling met complimenten, puur op basis van jouw intuïtie, op wat je ziet. De ander mag niets terugzeggen.
Je bent prachtig, zei het meisje dat tegenover me zat. En even leek het alsof we elkaar al honderd jaar kenden.
Hartstikke ongemakkelijk natuurlijk, maar binnen een halve minuut had ik de flow te pakken. "Je hebt mooie wimpers. Kijkt lief uit je ogen. Je lijkt me een warm mens. Ik denk dat je een jonger zusje hebt, waar je altijd heel zorgzaam voor bent geweest. En je haar zit ook zo goed. Heb je katten? Je bent een kattenmens denk ik. Aaibaar." Na drie minuten was het mijn beurt om complimenten in ontvangst te nemen. "Je bent prachtig," zei het meisje tegenover me, en terwijl we elkaar diep in de ogen keken voelde het even alsof we elkaar al honderd jaar kenden. Ze krabbelde wat op een Post-it, drukte het in mijn hand, en we namen afscheid. Dat verfrommelde briefje heb ik altijd bewaard.
Complimentenpost op je deurmat
Het experiment was een idee van kunstenaarscollectief De Complimentenmeisjes, ontdekte ik later. Je kunt ze inmiddels ook inhuren voor culturele evenementen, bruiloften of verjaardagsfeestjes. En nu dat even niet kan, verzorgen ze ook complimentenpost. Gewoon ouderwets op de deurmat. Origineel cadeautje voor Moederdag! Maar je kunt natuurlijk ook gewoon iets liefs zeggen tegen een terloopse voorbijganger, je buurman of het meisje bij de Etos.
2. PODCAST VAN DE WEEK
Geïnspireerd door het bosje tulpen dat ik spontaan in mijn handen kreeg gedrukt deze week, ging ik op zoek naar een podcast met verhalen over compassie, over de kracht van 'kindness' en de positieve energie die dat kan opleveren. Zo stuitte ik op Kind World, een podcast van WBUR uit Boston. Over hoe een simple daad van mededogen een leven kan veranderen, al is het maar voor een moment. De podcast bestaat uit korte verhalen over mensen zoals jij en ik, en bij de eerste aflevering die ik beluisterde was ik al ontroerd.
Het verhaal over de gijzeling in Los Angeles was ijzingwekkend en hartverwarmend tegelijkertijd. Serieus, hoe dapper kun je zijn?
Het is het verhaal van MaryLinda Moss uit Los Angeles, die wat boodschappen gaat doen en plotseling in een gijzeling belandt, terwijl haar dochter nog in de auto zit te wachten. De jonge gijzelnemer richt een pistool op haar, maar is duidelijk compleet in de war. Hoe het precies ging is wat vaag volgens MaryLinda. Maar ze kalmeert hem door zijn vingers te masseren (mijn god, hoe dan?), legt haar hand op zijn hart en weet hem te overtuigen zijn t