Weekend! Alweer! Houdt het dan nooit op? Ok, het wordt misschien een beetje saai, die hele lockdown, maar laten we er het beste van maken. Want je kunt best avonturen beleven in je eigen straat, zo ontdekte ik deze week. Een beetje mijmeren over een potentiële autobiografie, dat deed ik ook. Iets met dansen op de vulkaan én in de woestijn. Happy weekend.
Als ik terugkijk op mijn leven tot nu toe, wat je zo af en toe doet op een druilerige donderdag, dan is dat behoorlijk avontuurlijk geweest. Ik heb de wereld gezien: van Cartagena tot Caïro, van Hanoi tot Hamburg. Ik beklom meerdere vulkanen (niet omdat dat nou mijn hobby is, maar mijn vorige geliefde was er nogal van, en ondanks dat ik vaak vloekend, tierend en struikelend omhoog klom, was het uitzicht elke keer mijn gemopper weer waard). Ik maakte een trektocht te paard door Argentinië en schudde de bevallige hand van koningin Rania van Jordanië. Ik trouwde op mijn 26e aan het Gardameer in Italië, in een beeldschoon Palazzo waar George Clooney regelmatig kwam lunchen, en de champagne maar bleef vloeien. De bruidegom verdween al snel uit beeld, maar mijn vrienden hebben het er nog steeds over – het was één van de mooiste bruiloften ooit.
Knuffelen met berggorilla's, dansen in de woestijn
Ik heb gedanst in de woestijn, dronk cocktails op het dakterras van The Standard Hotel in New York en knuffelde met berggorilla's in Rwanda (nouja, knuffelen – dat mocht natuurlijk niet, maar ze kwamen wel héél dichtbij en het was onvergetelijk). Ik heb op Curacao gewoond, in Londen, en leef inmiddels al twintig jaar in de leukste mini-metropool ter wereld: Amsterdam. Dan ben ik ook nog eens gezegend met een eclectische mix aan vrienden, stuk voor stuk creatief, ondernemend, lief, slim en grappig. En on top of it all is mijn liefje een goed gelukte mix van Joaquim Phoenix en zichzelf. Temperamentvol en Zen – mijn Zorba the Boeddah in optima forma. Inclusief hipster knotje.
Never a dull moment
Kortom, never a dull moment – mocht ik ooit een autobiografie schrijven, dan wordt dat waarschijnlijk de titel. Fast forward naar afgelopen woensdag. Ik belde met de afdeling Handhaving van de Amsterdamse gemeente, omdat er al twee weken een obscure vrachtwagen voor onze deur staat geparkeerd. En dat valt toch op, als je de godganse dag thuis zit te werken. De Griek ontdekte tot overmaat van (potentiële) ramp dat er een koelmechanisme in de wagen zat, en ineens vroegen we ons verschrikt af: het zal toch niet hè...dat er vlak voor onze deur een paar arme vluchtelingen zit te kreperen? Er onder onze neus een Brabantse drugsdealer (Ferry?) wordt vastgehouden? Misschien iets te intens Undercover gekeken, ik weet het, maar toch.
De dame van Handhaving vond het ondanks mijn "het is misschien een beetje een gekke vraag maar..." totaal niet vreemd dat ik belde. Ze ging er wat mannetjes op afsturen en bedankte me voor mijn betrokkenheid bij de stad. Toen ze me vroeg of ik op de hoogte gehouden wilde worden van de ontwikkelingen, riep ik nét iets te gretig: "JA!!!" Waarna ik, struikelend over mijn woorden, duidelijk probeerde te maken dat er momenteel nou eenmaal niet zoveel avontuur is in mijn leven. De mogelijkheid dat er binnenkort een SWAT-team ons lieve Bellamypleintje bestormd, zou in ieder geval voor wat welkome afwisseling zorgen. Snapte ze helemaal.
Sappig nieuwtje
Wat er ook aan de hand was deze week: André Hazes junior en zijn Monique zijn weer eens uit elkaar. Een sappig nieuwtje waarvan ik een jaar geleden had gedacht: boeien! Want ik kijk nauwelijks tv (die deed ik twee jaar terug de deur uit) en programma's als RTL Boulevard en SBS Shownieuws hadden weinig toegevoegde waarde in mijn leven. Ik had wel wat beters te doen. Me inzetten voor goede doelen, het verzamelde werk van Dostojevski lezen, obscure IJslandse bandjes in de Melkweg zien bijvoorbeeld (kuch). Enter de lockdown. Dan betrap je jezelf er ineens op dat je bij je ochtendkoffietje door nu.nl/achterklap zit te scrollen.
En zo sloeg ik deze week toch maar even mijn laptop open om naar RTL Boulevard te kijken, want hey, guilty pleasure enzo, niets mis mee. Breaking news was – naast het interview van Oprah met Meghan en Harry – de breakup tussen Dré en Monique. Waar de zoon van Nederlands' meeste populaire volkszanger zijn twintig jaar oudere geliefde in december nog ten huwelijk vroeg, kwam hij er toch achter dat hij zichzelf niet kon zijn in die relatie. Er werd naar hartelust gespeculeerd over een nieuwe vrouw in zijn leven: de 25-jarige influencer Sarah Soelen, "die hem volledig begrijpt, want ook zij worstelt met een drank- en drugsverleden."
Ik keek naar RTL Boulevard en klapte al gauw mijn laptop weer dicht. Wat een onzin allemaal.
Twee dingen die me opvielen. Ten eerste: had dat meisje erom gevraagd publiekelijk 'ge-out' te worden als drank- en druksverslaafde? Lijkt me niet zo relaxed. Ten tweede: de presentatoren vroegen zich af waar ze het toch van deed, die Sarah, met al haar mooie reisjes, dure kleding en botoxbehandelingen, getuige haar foto's op Instagram? Eén van de showbizzkenners kwam met het verlossende woord: hij was erachter gekomen dat Sarah's vader een gefortuneerde, Rotterdamse ondernemer is. Vandaar dat luxe leventje! Want stel je eens voor dat ze dat zelfstandig voor elkaar gebokst zou hebben. De vanzelfsprekendheid ook van die opmerking: tergend. Ik klapte mijn laptop maar snel weer dicht. En zit inmiddels elke dag voor het raam te wachten op dat SWAT-team.
1. FILM VAN DE WEEK: BLOED, ZWEET & TRANEN
Bovenstaand verhaal is wellicht een wat lang bruggetje naar mijn filmtip van de week: de biopic Bloed, Zweet & Tranen over André Hazes van regisseur Diederick Koopal. Misschien heb je 'm al gezien, de film komt namelijk uit 2015. Maar absoluut de moeite waard, het geeft een eerlijk beeld van de man die wij als nationale held zijn gaan zien. Uiteindelijk gaat deze film over een kleine jongen die de roem niet aankon, en zijn geliefden meesleurde in zijn ondergang. Glansrol ook voor de altijd fantastische Hadewych Minis, die de rol van Rachel meesterlijk vertolkt.
Vloeken in de kerk misschien, maar ik vond André Hazes altijd al een vervelende man.
Side note: het is misschien vloeken in de kerk, maar echt sympathiek heb ik André Hazes nooit gevonden – iets met alchohol en agressie: geen goede combinatie. Toch heb ik ook goede herinneringen aan Hazes. Als 9-jarig meisje schaamde ik me samen met mijn vriendinnetje Door kapot toen mijn vader expres – en keihard – Een Beetje Verliefd op een Portugees pleintje liep te zingen. "Papa, hou op hoor! Wij horen niet bij jou!" En hij maar lachen. En ik nu ook.