"When the Lord closes a door, somewhere he opens a window." Was getekend: Maria uit The Sound of Music. Deze wijsheid deelde mijn beste vriend Willem met me toen we een aantal jaar geleden vakantie in Salzburgerland vierden.

We deelden een kamer in een prachtig ski-resort in Wagrein, en ondanks het feit dat ik nou niet bepaald een wintersportfan ben, had ik me de avond ervoor kostelijk vermaakt in de lokale après-skibar. Ik lag dus nog heerlijk te ronken onder mijn dikke, donzen dekbed toen Willem 's ochtends vroeg met een ruk de gordijnen opzij schoof, het raam opengooide en luidkeels The hills are alive begon te zingen.

"Doe dat raam dicht! Het is koud!" bromde ik.

"Niet zo pruttelen Ravi. Hier, ik heb koffie voor je gemaakt."

Enfin, zo kwamen we dus op die beroemde quote van de wat naïeve maar ultiem positieve gouvernante Maria, fantastisch vertolkt door de onvergetelijke Julie Andrews. Nu heb ik driftig gegoogeld naar de exacte betekenis van deze uitspraak en veel verder dan Bijbelse fora kwam ik niet, maar volgens mij komt het hier op neer: als er een hoofdstuk in je leven klaar is, dan komt er altijd weer een nieuwe kans op je pad. Of een ander inzicht.

Het sluiten van een deur kan intens verdrietig zijn. En soms is dat open raam nergens te bekennen.

Of je er nou zelf voor kiest of het je overkomt: dat sluiten van die deur kan pijnlijk zijn, en intens verdrietig. Als je relatie uit is gegaan, en je overmand wordt door liefdesverdriet. Als een vriendschap voorbij gaat met iemand waarmee je vroeger heel close was. Wanneer je ontslagen wordt, terwijl je je baan eigenlijk nog hartstikke leuk vond. Als je vanwege je werk of je relatie naar een andere stad of zelfs een ander land moet verhuizen. Wanneer zwanger worden niet lukt en je je realiseert dat je nooit moeder zult worden. Dit soort situaties maken het leven soms verrekte lastig.

Nou kun je aan die deur blijven rammelen, proberen er toch doorheen te gaan. Verlangen naar hoe het was. De kans is helaas groot dat je dan keer op keer je neus zult stoten. Hoe moeilijk het ook is, je zult verder moeten. Daar is lef en veerkracht voor nodig, zeker als dat raam waar Maria over rept voorlopig nog even stevig dichtzit of in geen velden of wegen te bekennen is. Maar ik kan je geruststellen: ergens om de hoek staat het al op een kiertje. En daar hoef je soms helemaal niet zo hard voor te zoeken.

Aan het gesprek in die Oostenrijkse hotelkamer heb ik de laatste tijd vaak gedacht. Door de Coronacrisis knalden er een aantal deuren keihard dicht in mijn gezicht. Mijn freelance opdrachten werden half maart stuk voor stuk afgezegd. Dat was te verwachten – ik werk met name in de event- en hospitality branche – maar ook even slikken.

Geen opdrachten meer. Geen inkomen. Dit was me in tien jaar ondernemerschap nog nooit overkomen.

Er gebeurde iets wat me in tien jaar ondernemerschap nog nooit was overkomen: ik had geen werk meer. Geen inkomen. Nul, niets, nada. Mijn mooie omzetprognose voor het komende jaar? Zo door het afvoerputje. Nou had ik wel wat reserves, maar niet om maanden vrolijk achterover te leunen en deze pandemie een beetje onbekommerd uit te zitten. Los van de zorg om mijn ouders, de toestand in de wereld en het gevoel dat we met z'n allen in een surrealistische film terecht waren gekomen, vroeg ik me regelmatig af: hoe lang ga ik dit financieel volhouden? Wanneer kan ik weer aan het werk?

De eerste paar dagen van de quarantaine las ik – op het obsessieve af – alles wat er maar te lezen viel over het virus. De feiten, de fabels, de meningen, de angstaanjagende statistieken en paniekerige berichten die op social media circuleerden. De websites van het RIVM, de NOS: ik bezocht ze meerdere keren per dag. Totdat het knetterde in mijn hoofd en ik me realiseerde dat dit geen nut had. Ok, ik wilde bij blijven, maar zó vaak? Nergens voor nodig.

Ik besloot mezelf nuttig te maken en ging cake bakken. Maar dat zag er op Pinterest toch heel anders uit.

Dus besloot ik mezelf nuttig te maken. Ramen zemen, mijn boeken op kleur sorteren (verrassend rustgevend kan ik je melden), mijn kleding uitzoeken. Maar nadat alle keukenkastjes waren uitgesopt en ik tot twee keer toe een cake had gebakken die er op het Pinterest plaatje écht heel anders uitzag, lonkte social media toch weer.

Ik bleek niet de enige die daar vertier zocht, want Facebook en Instagram vulden zich in razend tempo met allerlei challenges. Sommige helemaal te gek (Tussen Kunst & Quarantaine en de Zoek-De-Kunst-In-Je-Kamer uitdaging van mijn vriendin Maaike bijvoorbeeld), maar ook de meest onzinnige uitdagingen kwamen voorbij. Post een foto van jezelf als kleuter, post tien albums die jouw leven hebben veranderd maar geef er vooral geen uitleg bij (wat ik stompzinnig vond, want je wil toch JUIST weten waarom dat album zo life changing was voor die persoon?) En tenslotte kwam er, toen je dacht dat je alles gehad had, ook nog iets waar helemaal niemand op zat te wachten: het Coronalied.

En toen gebeurde er iets. Er ging een raam op een kier.

Maar er waren ook mooie momenten. Zoom-borrels met vriendinnen in het buitenland, mijn ouders voor het eerst na maanden weer kunnen bezoeken, de stilte in de stad. Opdrachten die zich toch weer aandienden uit onverwachte hoek.

En er gebeurde nog iets. Er ging een raam op een kier. Toen ik me besefte dat we het prima redden met minder – en er bovendien in mijn directe omgeving veel schrijnender gevallen waren, dus wat zeurde ik nou – kwam er een bepaalde rust over me heen. Waardoor er ruimte ontstond voor plannen. Voor creativiteit. Voor het uitwerken van ideeën die al veel langer borrelden. Energie om nieuwe dingen te leren. En zo ontstond dit blog.

Een crisis als deze dwingt je om veerkrachtig te zijn. Innovatief.

Churchill heeft ooit gezegd: ‘Never waste a good crisis'. En hoewel ik niet denk dat een crisis per definitie het mooiste in mensen naar boven brengt, geloof ik wel dat je wordt gedwongen om veerkrachtig en innovatief te zijn. Ik zag talloze voorbeelden in mijn omgeving van ondernemers die keihard knokten om hun bedrijf in het Nieuwe Normaal een andere koers op te sturen.